Η νέα τάξη πραγμάτων που πραγματοποίησε αυτό που ήθελε να αναιρέσει!

Κύκλοι μεταμοντέρνων ΚυκλοΘυμικών ιδεολόγων…παλινδρομούντων χειρών

–

Αγαπητοί φίλοι!

Με αυτή την απλή έκφραση ο γνωστός ιστορικός και αναλυτής της σύγχρονης ευρωπαικής πραγματικότητας Perry Anderson ανακεφαλαίωσε πριν απο λίγα χρόνια σε μία επισκόπηση της σύγχρονης ιταλικής ιστορίας και την άνοδο του Μπερλουσκόνι στην Ιταλία. Η πολιτική κρίση που δημιουργήθηκε στην αρχή της δεκαετίας του 90 στην Ιταλία δεν ήταν συμφωνα με τον Aντερσσον, το τέλος μιάς εποχής, όπως ισχυριζόταν ο Μπερλουσκόνι και οι ομοϊδεάτες του, ήταν απλά η αρχή της πραγματοποίησης σε χειρότερη μοφή αυτού που η κρίση θα έπρεπε να τελειώσει. Τα αποτελέσματα για την Ιταλία μας είναι λίγο πολύ γνωστά.

Νομίζω ότι η ίδια εκφραση μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει τα διαδραματιζόμενα τα τελευταία χρόνια στην παροικίας μας στην Στοκχόλμη και ιδιαίτερα την περίπτωση μιας άμορφης και ετερόκλητης ομάδας ατόμων που εδώ και λίγα χρόνια έχουν εμφανιστεί στην Στοκχόλμη με ένα δήθεν τίμιο, δημοκρατικό, καθαρό και ελπιδοφόρο μανδύα προσπαθώντας να προσδιορίσει την υπάρχουσα κατάσταση σαν απαρχαιομένη, μη δημοκρατική, βρώμικη και κατά κανόνα ως διεφθαρμένη.

Η ομάδα αυτή ανέπτυξε εν τω χρόνω αρκετά τάλαντα.

Ενα απο τα πιό γνωστά της τάλαντα είναι η εμμονή της στο να διαβάλει άτομα τόσο στην Ελληνική όσο και στην Σουηδική κοινωνία. Δεν θα ήταν υπερβολή αν καποιος ισχυριστεί ότι το ενενήντα τοις εκατό των Ελλήνων που συμμετέχουν στα κοινά έχουν κατα καιρούς και χωρίς αιτία δει τα ονόματά τους με χαρακτηρισμούς απείρου κάλλους καταρχάς σε δύο τρείς προσφιλείς τους ιστοσελίδες, κατά δεύτερον σε ανώνυμες επιστολές, ηλεκτρονικά και τηλεφωνικά μηνύματα σταλμένα σε συγγενείς, φίλους και γνωστούς και κατά τρίτον σε δημόσιες υπηρεσίες της χώρας που μένουμε.  Αλλο ένα τάλαντο είναι η έμμονη ιδέα τους ότι επαναλαμβανόμενα ψέματα μπορούν να γίνουν αλήθειες, κάτι που στην περίπτωσή τους έχει αποδειχθεί ότι είναι ένας καλός δείκτης της ηλιθιότητάς τους γιατί στην σχετικά μικρή παροικία μας τα ψέματα αποκαλύπτονται εύκολα. Αυτά είναι ομως λίγο πολύ γνωστά.

Υπάρχει όμως ενα άλλο δείγμα γραφής αυτής της ομάδας.

Πριν απο δύο χρόνια, ημέρα 25 Μαρτίου εξαγγέλθηκε η ίδρυση ενός ”Κύκλου” που θα έβγαζε την παροικία απο το ”τέλμα”. Δεν έχει γίνει γνωστό τι απέγινε ο ”Κύκλος”. Απο πληροφορίες όμως που διαρεύσαν απο άτομα που πλησίαζε ο ”Κύκλος”  θα ήταν μία κλειστή οργάνωση που θα λειτουργούσε σε πρότυπα στοάς, για να γίνει κάποιος μέλος θα έπρεπε να προταθεί απο δύο άτομα που θα ήσαν ήδη μέλη.

Ενα κομμάτι αυτής της ίδιας ομάδας ίδρυσε ένα νέο σχολείο με λίγους σχετικά μαθητές. Και εδώ οι εξαγγελίες ήταν μεγάλες, το νέο σχολείο θα λειτουργούσε σε νέα πρότυπα λειτουργίας. Κοιτάζοντας όμως το καταστατικό αυτού του σχολείου κάποιος διαβάζει ότι για να γίνει κανείς μέλος θα πρέπει να υποβάλει αίτηση στο ΔΣ και αυτό εγκρίνει αν κάποιος έχει δικαίωμα να πάει το παιδί του στο σχολείο. Για να μπορέσει κάποιος να εκλεγεί στο ΔΣ θα πρέπει να υποβάλει δήλωση στο ΔΣ τρείς μήνες πρίν και τότε μετά απο έλεγχο το ΔΣ μπορεί να εγκρίνει ή να απορίψει την υποψηφιότητα. Ακόμα και η εξελεγκτική επιτροπή ορίζεται απο το ΔΣ. 

Ενα τρίτο δείγμα γραφής είναι μία πρόταση για αλλαγή καταστατικών της Στέγης. Σε αυτή πάλι το δικαίωμα που εχουν οι φορείς καταργείται και το ίδιο το συμβούλιο εκλέγει τους αντικαταστάτες τους όποτε και αν θέλουν τα ήδη μέλη.

Χαρακτηριστικό όλων αυτών των δειγμάτων γραφής ειναι ότι μία ομάδα γραφικών αυτοανακυρηχθείσα σαν ηθική ελίτ της παροικίας επιθυμεί να αναπαράγει τον εαυτό της σε διοικητικά πόστα χωρίς να λογοδοτεί για αυτό με ανοιχτές διαδικασίες σε κάποιο εκλογικό σώμα. Αν εξαναγκάζεται εκ τών πραγμάτων να καταφύγει σε κάποιο εκλογικό σώμα τότε προσπαθεί να το διαμορφώσει με τέτοιον τρόπο ούτως ώστε να εξασφαλίσει την επανεκλογή της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η προσπάθεια αλλοίωσης του εκλογικού σώματος απο τον γραφικό Νικολαίδη με το περιστατικό των δύο κόκκινων καρτών  και της διαγραφής 83 γονέων απο τη λίστα των μελών στην Συνέλευση του Αλβικ. Ακόμα και οι πρόσφατες διαγραφές που επεδίωξαν να πραγματοποιήσουν στη Στέγη έχουν αυτό τον χαρακτήρα. Και το χειρότερο, όταν εχουν εξαναγκαστεί απο ένα εκλογικό σώμα σε ψηφοφορία την έχουν χάσει παταγωδώς, αλλά εχουν αρνηθεί να παραδώσουν την εξουσία προφασιζόμενοι την μία ηλιθιότητα μετά την άλλη. Το γνωστό παράδειγμα μιας πρώην προέδρου του σχολείου που δεν παρέδιδε την καφετιέρα και την σφραγίδα  αν και είχε καθαιρεθεί το θυμούνται οι παλιότεροι. Ενα Μολών λαβέ του Νικολαίδη όταν πήρε μόνο τρείς ψήφους είναι βέβαια το κλασσικό παράδειγμα ενός ανώριμου βλάκα που δεν έχει καταλάβει ότι ζεί σε μία πολιτισμένη χώρα και όχι σε δημοκρατία της μπανανίας. Και ο Λουδοβίκος της Στέγης, δηλαδή ο Θεόφιλος Τσάππος ο νεώτερος, αρνείται να εγκαταλείψει την προεδρία αν και ενας χρόνος έχει περάσει απο τότε που έληξε η θητεία του.

Τελειώνοντας επανέρχομαι στα λόγια του Andersson, η ομάδα η οποία εδώ και κάμποσα χρόνια έχει προσπαθήσει να αναιρέσει μια προβληματική υπάρχουσα κατάσταση, έχει ήδη πραγματοποιήσει σε πολύ χειρότερη μορφή αυτό που ήθελε να αναιρέσει. Σε πολιτισμένους χώρους, τόπους και λαούς οι πρακτικές των δημοκρατιών της μπανανίας εφαρμοζόμενες απο Λουδοβίκους της πεντάρας είναι χίμαιρες με μικρή διάρκεια ζωής. Και σε μάς αυτή η χίμαιρα κράτησε ήδη αρκετό καιρό. Οι Χίμαιρες δεν αντέχουν τα φώτα του πολιτισμού και η Ελληνική παροικία της Στοκχόλμης είναι μία πολιτισμένη οντότητα. Αυτό που παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες είναι απλά οι τελευταίοι βρυχηθμοί ενός τέρατος που βρίσκεται σε απόγνωση εγκλωβισμένο στην παγίδα που το ίδιο προσπάθησε να στήσει για άλλους. Λίγες είναι πια οι μέρες του. Και δεν το σώζουν ούτε Παλινδρομούντες Χείρες ούτε μεταμοντέρνοι ΚυκλοΘυμικοί ιδεολόγοι.

Φιλικά

Νεανίας

 

 

Advertisements